میهمانی آخر
دعاي روز بیست و نهم ماه خدا
اَللّهُمَّ غَشِّنى فيهِ بِالرَّحْمَةِ وَارْزُقْنى فيهِ التَّوْفيقَ وَالْعِصْمَةَ وَطَهِّرْ قَلْبى مِنْ غَياهِبِ التُّهَمَةِ
يا رَحيماً بِعِبادِهِ الْمُؤْمِنينَ
................................
خدايا فراگير مرا در اين ماه به مهر خود و روزيم كن در آن به توفيق و خودنگهدارى و پاك كن دلم را از تيرگي هاى تهمت اى مهربان نسبت به بندگان مؤمن خود
................................
امروز بیست و نهم ماه رمضان است : خدایا ما را در این ماه به مهر خود فراگیر و دل هامان را از تیرگی هاى تهمت پاك گردان! اى مهربان به بندگان مومن!
دستاورد بزرگ ماه میهمانی خدا
يكى از دستاوردهاى بزرگ ماه رمضان توبه و انابه است؛ بازگشت به خداى متعال. در دعاى شريف ابى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حمزه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى ثمالى ميخوانيم: «و اجمع بينى و بين المصطفى و انقلنى الى درجة التّوبة اليك»؛ ما را به درجه و مقام توبه برسان كه برگرديم. از راه كج، از عمل بد، از پندار بد، از اخلاق زشت برگرديم.
در دعاى وداع ماه مبارك رمضان، امام سجاد به پروردگار عالم عرض مي كند: «انت الّذى فتحت لعبادك بابا الى عفوك و سمّيته التّوبة»؛ اين باب را باز كردى به روى ما كه به سوى عفو تو بشتابيم، از نعمت عفو و رحمت تو بهره ببريم. اين در، درِ توبه است؛ پنجره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى دلگشا به سوى فضاى مصفاى عفو الهى. اگر خداى متعال راه توبه را به روى بندگان باز نمي كرد، وضع ما بندگان گنهكار خيلى بد مي شد. انسان تحت تأثير غرائز انسانى، هوى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى نفسانى دچار خطا مي شود، دچار لغزش مي شود و گناه مي كند. هر كدام از اين گناهان زخمى بر پيكره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى دل و جان ما وارد مي كند. چه كار مي كرديم اگر راه توبه نبود؟
در دعاى كميل اميرالمؤمنين عرض ميكند: «لا اجد مفرّا ممّا كان منّى و لا مفزعا اتوجّه اليه فى امرى غير قبولك عذرى»؛ اگر مسئلهى عذرخواهى كردن و قبول عذر از سوى پروردگار كريم و رحيم نبود، چطور ما مي توانستيم از آنچه بر سر خود آورده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ايم از گناه، از تخلف، از لغزش، از پيروى از هوى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، از شر اين همه بارهاى سنگين گناه، خودمان را خلاص كنيم؛ مفرّى نداشتيم، پناهگاهى نداشتيم. اين پناهگاه را خداى متعال به روى ما گشوده است و آن توبه است. توبه را قدر بدانيد.
جوانى بر اثر جهالت از خانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى پدر و مادر مي گريزد و فرار مي كند، بعد به آغوش پدر و مادر برمي گردد و با محبت آنها، با مهر آنها، با نوازش آنها مواجه مي شود. اين، توبه است. وقتى برمي گرديم به سوى خانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى رحمت الهى، خداى متعال با آغوش باز ما را قبول مي كند و مي پذيرد. اين بازگشت را كه در ماه رمضان به طور طبيعى براى انسان مؤمن پيش مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيد، مغتنم بشماريم. من ديدم تصوير حضور جوانان را، نوجوانان را، زنان و مردان را، در ماه رمضان در جلسات دعا، در جلسات قرآن، در جلسات ذكر؛ اين اشك هائى كه در توجه به پروردگار بر چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها مي غلتيد و فرو مي ريخت، خيلى قيمت دارد، خيلى ارزش دارد. اينها توبه است. اين توبه را نگه داريم. هوى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پرستى ما، دلهاى سر به هواى ما دچار خطا و لغزش مي شود. اين فرصت را ماه رمضان در اختيار ما قرار داده است كه بتوانيم خودمان را شستشو بدهيم. اين شستشو خيلى ارزش دارد. اين اشك ها دل را شستشو مي دهد، اما بايد حفظش كرد، بايد آن را نگه داشت. همهى اين دردهاى بزرگ، بيمارى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى مهلك و خطرناك، يعنى منيت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، كبرها، حسدها، تعدى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، خيانتها، لااباليگرى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها - كه اينها بيمارى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى بزرگ ما هستند - در ماه رمضان فرصت علاج پيدا مي كنند، قابل درمان مي شوند. خداى متعال توجه مي كند و يقيناً توجه كرده است.
بیانات آقا در خطبه های نماز عید فطر سال 88 +
وداع با ماه میهمانی خدا / پای کلام آیت الله جوادی آملی
انسان از دوستش و یا با كسى كه مدتى مانوس بود، خداحافظى مى‌كند. آنكه اصلا نمىداند چه وقت ماه مبارك رمضان آمد و چه وقتسپرى شد، چرا آمد و چرا سپرى شد، او وداعى ندارد. اما امام سجاد(ع) آخر ماه مبارك رمضان كه شد، در حد یك ضجه این دعا را مىخواند.
ماه مبارك رمضان یك حقیقت و باطنى دارد كه این حقیقت در قیامت ظهور مى‌كند. ماه مبارك رمضان را امام سجاد(ع) عید اولیاء الله مىداند. در صحیفه سجادیه دعایى استبه نام دعاى وداع ماه مبارك رمضان. این وداع براى كسى است كه با ماه مبارك رمضان مانوس بوده و ماه مبارك رمضان دوست او مىباشد والا آنكه با این ماه نبوده وداعى ندارد. انسان از دوستش و یا با كسى كه مدتى مانوس بود، خداحافظى مى‌كند. آنكه اصلا نمىداند چه وقت ماه مبارك رمضان آمد و چه وقتسپرى شد، چرا آمد و چرا سپرى شد، او وداعى ندارد. اما امام سجاد(ع) آخر ماه مبارك رمضان كه شد، در حد یك ضجه این دعا را مىخواند. +
ترجمه بخش پایانی دعای وداع با ماه مبارک رمضان
خدايا، ما اهل اين ماهيم كه ما را به آن تشريف بخشيدى، و ما را براى حقشناسى آن توفيق دادى. در آن زمان كه بدبختان قيمت وقتش را نشناختند. و به علت بدبختى خود از فضل آن محروم ماندند. و توئى سرپرست ما در شناختن فضيلتش، كه ما را براى آن برگزيدى، و وظائفش كه ما را به آن رهبرى كردى. و ما - با اعتراف به تقصير - به توفيق تو صيام و قيامش را عهدهدار شديم. و اندكى از بسيار را بجا آورديم .
خدايا، پس از سر اعتراف به بدكردارى و به آيين اقرار بر سهل انگارى حمد تو مىگوئيم و پشتيمانى قطعى دلها، و عذر صادقانه زبانهامان را به تو اختصاص مىدهيم پس ما را بر تقصيرى كه بما اصابت كرده، اجرى عطا كن كه به نيروى آن خيرى را كه دلخواه ما است دريابيم و اندوختههائى را كه مورد علاقه شديد ما است به عوض بستانيم. و عذر ما را در تقصير از پرداخت حق خود بپذير، و آينده عمر ما را به ماه رمضان ديگر برسان. و چون ما را به ماه رساندى بر انجام عبادتى كه زيبنده تو باشد يارى ده، و بر قيام به طاعتى كه لايق موجب تدارك حق تو در آن دو ماه كه از ماههاى زمان است، بدست ما جارى كن.
خدايا، هر معصيت صغيره يا كبيرهاى كه در اين ماه پيرامون آن گشتهايم، يا گناهى كه به آن آلوده شدهايم، يا خطائى كه مرتكب گشتهايم: از روى عمد يا فراموشى، به ستم كردن بر خود يا به هتك حرمت ديگرى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و ما را از آن در پرده ستارى خود بپوشان، و به عفوت از ما در گذر، و ما را در آن ماه نصب العين شماتت كنندگان مساز. و زبان طعنه زنندگان را بر ما مگشاى، و ما را به مهربانى بىپايان و فضل كاستى ناپذيرت به كارى بگمار كه سبب فرو نهادن و پوشاندن آن چيز شود كه در آن ماه بر ما نمىپسندى .
خدايا، بر محمد و آلش رحمت فرست، و مصيبت رفتن ماه ما را جبران كن، و روز عيد و روزه گشودنمان را بر ما مبارك ساز و آن را از بهترين روزهائى قرار ده كه بر ما گذشته است: جالبترين روزها براى عفو، و پاك كنندهترين روزها براى گناه و گناهان پنهان و آشكار ما را بيامرز.
خدايا، با بيرون رفتن اين ماه، ما را از گناهانمان بيرون آور، و همراه خارج شدنش ما را از بديهامان خارج ساز. و ما را از خوشبختترين اهل اين ماه بوسيله اين ماه، و از پرنصيبترين ايشان در اين ماه و از بهرهمندترين ايشان در اين ماه قرار ده .
خدايا، هر كس كه اين ماه را چنانكه شايسته رعايت است رعايت كرده، و حرمتش را چنانكه شرط نگهدارى است نگاه داشته، و به حدودش چنانكه شايسته قيام است بپاخاسته، و از گناهان خود، چنانكه حق پرهيزكارى است، پرهيز كرده، يا بوسيله تقربى بتو نزديكى جسته: كه تو را از خود راضى، و رحمتت را به او معطوف ساخته، پس مانند آنچه به او بخشيدهاى از توانگرى خود بما ببخش، و چندين برابر آن را از فضل خود بما عطا كن. زيرا كه فضل تو كاستى نمىگيرد، و خزانههايت نقصان نمىپذيرد، بلكه افزون مىشود، و كانهاى احسان تو، فانى نمىشود، و همانا كه بخشش گوارا، بخشش تو است.
خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مانند ثوابهاى آن كس را براى ما بنويس كه تا روز رستاخيز در آن ماه روزه داشته، يا در عبادت تو كوشيده است .
خدايا، در اين روز كه آن را براى مؤمنان عيد و شادى، و براى اهل ملت خود روز اجتماع و تعاون قرار دادى، پيش تو توبه مىكنيم: از هر گناهى كه مرتكب شدهايم، يا هر كار بدى كه از پيش فرستادهايم، يا انديشه بدى كه در دل داشتهايم: توبه كسى كه خيال بازگشت به گناه در دل ندارد، و پس از توبه به خطا باز نمىگردد: توبه خالصى كه از شك و ريب پيراسته باشد. پس آن را از ما بپذير، و از ما خشنود شو، و ما را بر آن ثابت بدار .
خدايا،ترس از عذاب وعيد، و شوق به ثواب موعود را روزى ما ساز، تا لذت آنچه را كه از تو مسألت مىكنيم و شدت اندوه آنچه را كه از آن بتو پناه مىبريم در يابيم. و ما را نزد خود از توبه كنندگانى قرار ده كه محبتت را بر ايشان لازم ساختهاى، و بازگشتشان را به طاعت خود، پذيرفتهاى. اى عادلترين عادلان.
خدايا، بر محمد پيغمبر ما و آل او رحمت فرست، همچنانكه بر فرشتگان مقرب خود رحمت فرستادى. و بر او و آلش رحمت فرست، همچنانكه بر پيغمبران مرسلت رحمت فرستادى و بر او و آلش رحمت فرست، همچنانكه بر بندگان صالحت رحمت فرستادى، و بهتر از آن اى پروردگار جهانيان: چنان رحمتى كه بركتش بما برسد، و نفعش بما عايد شود و به موجب آن دعايمان مستجاب گردد، زيرا كه تو كريمتر كسى هستى كه بر او توكل كنند و بخشندهتر كسى هستى كه از فضلش مسئلت نمايند. و تو بر هر چيز قدرت بىنهايت دارى.
